Skarga kasacyjna – realne podstawy czy gra na czas?

W odpowiedzi na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z września ubiegłego roku unieważniający w całości miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w Wolbromiu, pełnomocnik Rady Miejskiej 9 stycznia złożył skargę kasacyjną. Tym samym wyrok Sądu nie uprawomocnił się, a o jego losach zdecyduje Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie. Na orzeczenie sądu wyższej instancji – zdaniem jego rzecznika – poczekamy od ok. 3 do 6 miesięcy. Wówczas dowiemy się czy złożenie skargi kasacyjnej oparte było na realnych podstawach do uchylenia wyroku czy jedynie grą na czas. Co najmniej do tego czasu bowiem plan zagospodarowania będzie dalej obowiązywał.

Przypomnijmy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny 20 września 2011 r. unieważnił miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w całości z powodu jego niezgodności ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, a także poprzez nieustalenie stawek renty planistycznej dla wszystkich obszarów określonych w zaskarżonym planie. Wyrok ten był efektem skierowania do sądu skargi mieszkańców Zabagnia w sprawie naruszenia ich interesu prawnego w wyniku uchwalenia planu. W następstwie tego do postępowania zostało dopuszczone stowarzyszenie, które przedstawiło Sądowi szereg zarzutów wobec planu, m.in. jego niezgodność ze studium.

Radca prawny działający w imieniu Rady Miejskiej, zgodnie z zapowiedziami burmistrza Jana Łaksy, zaskarżył w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Sądzie wyższej instancji i wniósł o jego uchylenie. W uzasadnieniu stwierdził, że Sąd I instancji błędnie dopatrzył się braku zgodności pomiędzy postanowieniami planu zagospodarowania a studium. Jego zdaniem wprowadzony w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym obowiązek owej zgodności nie oznacza konieczności dokładnego przepisania odpowiednich postanowień studium do planu. Studium bowiem – jak czytamy w uzasadnieniu – jako akt o wysokim stopniu ogólności, będący wyrazem polityki planistycznej gminy, wyznacza jedynie ogólne założenia, które powinny być uwzględnione w planach miejscowych, co nie oznacza konieczności dokładnego odwzorowania zapisów studium w uchwalanych planach. Ponadto – zdaniem skarżącego – uznanie przez Sąd I instancji jedynie niezgodności planu ze studium na terenie terminalu i pobliskich terenach przemysłowych, jak również niektórych terenach o charakterze zabudowy mieszkaniowej i usług skutkować powinno co najwyżej stwierdzeniem nieważności planu na tych obszarach, a nie w całości.

Zdaniem pełnomocnika Rady, wbrew stanowisku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, nie doszło również do naruszenia zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez nieustalenie stawki renty planistycznej dla części obszarów planu miejscowego. Przypomnijmy, że obowiązek jej zapłaty powstaje, jeśli wskutek uchwalenia lub zamiany miejscowego planu zagospodarowania wzrosła wartość objętej nim działki, a właściciel sprzedaje tę nieruchomość w ciągu kolejnych pięciu lat od daty uchwalenia bądź zmiany planu.

Stawka renty planistycznej wyznaczona została – zdaniem pełnomocnika Rady – dla wszystkich terenów, których wartość mogła wzrosnąć na skutek wejścia w życie planu zagospodarowania, a odstąpiono od wyznaczania tej stawki jedynie dla obszarów, które ze względu na ich przeznaczenie w planie miejscowym nie zmieniły swojej własności lub też ich wartość zmalała (tereny przeznaczone pod różnego rodzaju zieleń, infrastrukturę techniczną czy tereny dróg publicznych). Ponadto stoi on na stanowisku, że również zgodne z prawem jest nieustalenie stawki renty planistycznej dla terenów, które stanowią własność albo są w użytkowaniu wieczystym gminy, ponieważ opłata ta jest dochodem własnym gminy, zatem uiszczanie jej byłoby pozbawione jakiegokolwiek uzasadnienia.

Wiele wskazuje na to, że skarga kasacyjna skierowana do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie ma zbyt słabe podstawy, aby skutkowała uchyleniem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie i być może jest jedynie grą na czas w celu przedłużenia obowiązywania miejscowego planu jeszcze przez kilka miesięcy.