Hau, hau… Żyć z psem pod jednym dachem…

Sympatycy Joanny Szarras  i miłośnicy psa Gareta spotkali się w Centrum Kultury na promocji  jej pamiętnika pt. „Garet.Fe”. Książkę, polecaną przez popularną pisarkę Monikę Szwaję, wydało Wydawnictwo SOL w Grójcu. Kim jest właścicielka owego, nazwanego z angielska, Gareta? To olkuszanka, tu mieszka, jest socjologiem z wykształcenia. Pracowała w służbie zdrowia, a także przez jakiś czas w „Przeglądzie Olkuskim”. Obecnie jest pełnomocnikiem burmistrza Olkusza ds. osób niepełnosprawnych. Ma córkę Kaję – psychologa i chwilowo 5 kotów. W wolnych chwilach pasjonuje się czynnie tkaniną artystyczną.

O czym jest ta książka? Najogólniej: o psie. O tych czworonogach napisano setki powieści i wierszy w różnych  tonacjach: bohaterskiej, tragicznej, komicznej, żartobliwej itp. O miłośnikach psów mówi się czasem ze zrozumieniem, z podziwem, z sympatią, a czasem w głowę się pukaniem. „Pieskie życie,”pieski los, ”na psa urok”- Słownik  etymologiczny języka polskiego zamieszcza takich psich zwrotów frazeologicznych aż 78. Można więc powiedzieć, że zwierz ten jest „obywatelem” ludzkiego świata i ludzkiego  języka, więc i świata Joanny Szarras, jej matki i córki.
Ten pamiętnik – tak go określa autorka – jest  utworem „z kluczem”, łatwym do rozszyfrowania dla ludzi jej bliskich, a nawet dalszych. Rozklekotane olkuskie autobusy, specjaliści ”złote rączki” z butelką w ręce, pijani kierowcy, lekarze, weterynarze, sąsiedzi i sąsiadki, obawy przed zwolnieniem z pracy, środowiskowe plotki i intryżki, które doprowadziły autorkę do dobrowolnego zwolnienia się z wcześniejszej  pracy. Uczestniczymy w rehabilitacji ruchowej znękanej chorobą autorki, opisanej z wyjątkową kąśliwością. W całym realnym świecie Joanna Szarras widzi głupotę i śmieszność.  I w tym  świecie funkcjonuje również ów nieznośny piesek Garet III, pozyskany od  jakichś  jego wcześniejszych,  nawiedzonych właścicielek.
W pamiętniku psi myśliciel i geniusz opisany jest w sposób antropomorficzny, a raczej tak „ludzko” widziany jest przez obecną  posiadaczkę i jej córkę. Tak zresztą  ocenia swego kundelka każdy ”psiarz”, zakochany w  domowym czworonogu. Jeszcze trochę, a zostaniemy przekonani, że ten Garet ma duszę… Z tego wyprowadza nas jednak psycholog Kaja, twierdząc naukowo, że poczynania szczeniaka to jego naturalne odruchy. Oprócz psa spokój domowego ogniska zakłócają liczne koty, okazja do kocio-psich awantur.
A opisy tych wyczynów, przesadnie zwielokrotnione, tworzą świat absurdalny, doprowadzony do groteski. Po dojściu do połowy książki zaczyna czytelnika ogarniać nuda.
Ale czyta się… Napisane gładko, w tonacji felietonowej, językiem miejscami nader kolokwialnym, a czasem nawet ordynarnym.
I dziwić się można, że autorka, ubolewająca nad swoją  marną kondycją, zagoniona w codzienności, ma zdrowie, żeby  dzień w dzień, przez 7 miesięcy, spisywać wyczyny owego szczeniaka Gareta. Nazywa siebie jego mamą – co wydaje się już niejaką przesadą.
To książka o przeżyciach rodziny w kontekście psiego szaleństwa. ”Zmory i słońca mojego życia” – pisze Joanna Szarras.
A kto by chciał przyjąć pod swój dach psa, po przeczytaniu tej książki powinien się zastanowić, czy „warta skórka za wyprawkę”.