„Budujący trud”

Ostatnio nastała moda na Afrykę. Moda dosyć powierzchowna, bo skupiająca się na zakończonym niedawno Mundialu 2010 w Republice Południowej Afryki.
Dla mieszkańców tego kraju i krajów sąsiednich Mundial był przeżyciem nie tylko sportowym, ale i społecznym, dumą z osiągnięć, choć, jak wiadomo, zwycięsko z Mundialu wyszła Europa. „Czarna Gwiazda”- zawodnicy Ghany, którzy jako ostatni z drużyn afrykańskich odpadli z gry, jest lepsza niż 50 drużyn białych – twierdzono.

W Olkuszu mamy okazję spotykać się z odmienną od europejskiej kulturą materialną mieszkańców Afryki – w Muzeum Afrykanistycznym i sztuką wysoką w kolekcji Państwa Kubarskich. Przewijają się przez te ekspozycje liczne wycieczki, szczególnie dzieci i młodzieży. Imprezy wakacyjne organizowane przez MOK zbliżają ich uczestników do innego, afrykańskiego świata. Usuwają z pamięci rasistowskie widzenie zawarte w wierszyku „o Murzynku Bambo, który w Afryce mieszka i jest czarny”, cokolwiek by to znaczyło.
Dlatego ma swoje uzasadnienie fakt, że właśnie w naszym Centrum Kultury 1 sierpnia br. w ramach Tygodnia Misyjnego odbyło się spotkanie z misjonarkami ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny pracującymi w Kenii: siostrą Darią Jasińską, kierowniczką Misji i siostrą Benedyktą, kandydatką do święceń wieczystych. Kenia kojarzy nam się zazwyczaj z powieścią Karin Bliksen „Pożegnanie z Afryką” i rezerwatem Serengeti, największym skupiskiem dzikich zwierząt afrykańskich.
– Nasza misja – opowiadała siostra Daria Jasińska – składa się z 5 misjonarek: jednej Polki, czyli mnie, przełożonej i czterech Kenijek. Ten kraj jest istotnie przepiękny, ale wystarczy odjechać od stolicy Nairobi 20 kilometrów i czas się cofa. To olbrzymia bieda i nadzwyczaj ubogie życie. Widać to na tych oto zdjęciach. To jest prawda o Kenii. Kiedy wyjeżdżałam do kraju na urlop po trzech latach pracy, dzieci prosiły mnie, abym im przywiozła chleba. Bo tam chleb to rarytas. Powiem, jako dygresję, że kiedy zapadłam na  malarię, to największym moim marzeniem był właśnie polski chleb i kiełbasa. Dzieci to nadzieja Afryki i trzeba je żywić, leczyć, uczyć – i jest to nasze misyjne zadanie. Zadanie nas, misjonarek. Nasz niewielki ośrodek zdrowia ma pod opieką ponad 6 tysięcy ludzi atakowanych przez różne tropikalne choroby. Np. na malarię zapada ponad 300 osób miesięcznie. Ja, pielęgniarka zawodowa, muszę nierzadko podejmować decyzje, które przekraczają moje medyczne kompetencje. Szczepimy setki dzieci, chodząc od domu do domu, a nawet te spotkane na drodze. Podjęłam też budowę szkoły. Szkoła owa to „cud Boskiej miłości”. Powstała dla 170 dzieci, a ile ich w okolicy pozostaje poza edukacją – tego nikt nie wie. Za naukę w szkołach państwowych trzeba płacić, a ci biedni ludzie nie mają pieniędzy nawet na żywienie. I jest to też cud ludzkiej życzliwości z całego świata, również z Olkusza. Za zebraną tu kwotę zakupiliśmy żywność dla dzieci. Chcę tę szkołę rozbudować o kolejną salę dla kolejnej klasy. Również myślę z nadzieją o rozbudowie ośrodka zdrowia.
Przygotowujemy także dzieci do życia w wierze, ale ucząc i żywiąc tę liczną gromadę małych Masajów, nie pytamy o wyznanie. Wszystkie dzieci są Boże. To zjednuje nam sympatię  mieszkańców. Zresztą i oni przybywają do nas ze swoimi problemami, kłopotami czy chorobami. Msza święta odbywa się w oddalonym o kilka kilometrów kościele parafialnym (katolików jest tu ok. 14%) co trzy miesiące – bo po prostu nie ma kapłanów.
Kiedy słuchamy opowieści Misjonarki, jesteśmy pełni podziwu dla samozaparcia i odwagi tej kobiety, od 9 lat podejmującej trudne wyzwania swego powołania. Czytamy przecież z przerażeniem o grasujących, również w Kenii, bandach, których ofiarą padają także polscy misjonarze.
Łukasz Piątek, współtwórca wystawy towarzyszącej spotkaniu, który zapoznał się z życiem na Misji w czasie kilkumiesięcznej, wspólnej z żoną Justyną, „podróży misyjnej”, podkreśla, że ta praca niesie ogromny ładunek stresu, niebezpieczeństw i zagrożeń ze strony band. To ciągła presja, czasem poczucie  bezradności. I jest to wielkie dzieło pomocy przede wszystkim dzieciom. A dzieci to wielka nadzieja Afryki.
Państwo Piątkowie, sympatyczni młodzi ludzie przemierzający świat, byli organizatorami kolejnych Tygodni Misyjnych w Parafii św. Andrzeja. Zebrane pieniądze osobiście zawieźli do Misji siostry Darii i przez kilka miesięcy imali się wszelkich prac, żywiąc się razem z dziećmi ich nader skromnymi posiłkami. Aby pokazać olkuskim darczyńcom, że ich dar został właściwie wykorzystany – po powrocie zorganizowali dzisiejszą wystawę. Na zdjęciach widzimy roześmiane, rozbrykane dzieci uczące się w szkole w Meru, co znaczy w tamtejszym języku „w Miejscu odrzuconym”, gdzieś pod równikiem.
Na chwilę zapomina się, że Afryka  to olbrzymi kontynent, świat pełen przerażających kontrastów. Pamiętamy te gigantyczne stadiony w RPA i filmy pokazujące, jak tysiące dzieci ginie z głodu. To świat nękany suszą i niewyobrażalnymi chorobami, przede wszystkim AIDS. Zdjęcia, które oglądamy z uśmiechem sympatii, to tylko część, niewielka część prawdy o Afryce. Tym bardziej, mimo że i nam się „nie przelewa”, w imię prostej, ludzkiej solidarności powinniśmy wspierać tamtych ludzi. Przykazanie: „Miłuj bliźniego…” nie może być pustym sloganem.
– Że te dzieci są takie radosne, roześmiane – mówi pan Łukasz – to dzięki poświęceniu misjonarzy, również polskich misjonarzy, także sióstr, które są dzisiaj naszymi gośćmi.